Expositie TrackTracing in de Notre Dame des Arts
Corona overkwam ons, de lockdowns riepen op tot concentratie en verstilling.
Virusachtige vormen bevolkten onze dromen.
Dood, hoop, verandering, geen thema bleef ons bespaard.
Terwijl het jaar voortschreed zocht iedereen naar een eigen evenwicht met deze pandemie.
Track tracing is een expositie vol vragen en antwoorden over de tijd waarin we leven
en het hoogst individuele pad dat we bewandelen.
Expositie 6-7 en 13-14 november.
Tijd: 13.00 – 17.00 uur.
Plaats: Notre Dame des Arts,
de Refter, Rijksstraatweg 37, 6574 AC Ubbergen
foto’s Dick Doorduin
Su Kroker, Stuttgart ( D) 1966
www.schmuckvirus.com
The Absence
Zilver, koper, hout
Dwarrelend door een droom, lopend van de ene ruimte naar de andere, ontdek ik deuren die er eerder niet waren. Gangen ontstaan terwijl ik loop, dieper en dieper zoek ik naar wat er niet meer is, verdwaal ik.
Door een labyrint van gangen loop ik, dieper en dieper – op zoek naar de waarheid. Op zoek naar de essentie van de dingen. Trappen die naar het niets leiden, liften die door het dak jagen. Verdwijnend in de verleden toekomst loop ik verder in het diepste geheimzinnige labyrint – waar niemand is, waar niemand mij vindt.
Steffie Cox, Westerhoven, 1992
Omarm jezelf.
Acrylverf en garen op ongeprepareerd doek, 65x100cm
Jezelf troosten is vaak lastig.
Het is niet iets waar we ons graag mee bezig houden,
maar het is wel iets dat van tijd tot tijd nodig is.
Vaak denken we dat het leven maakbaar is, maar sommige dingen overkomen je gewoon.
Dan is het fijn als je er voor jezelf kunt zijn, dat je jezelf kunt omarmen.
Dat verzacht de pijn.
Sophie Thedinga, Zevenaar 1997
https://www.sophiethedinga.com/
Substratum
mixed media/installatie
Wat beroept zich op je zintuigen?
Wat ogenschijnlijk niet,
maar toch echt bestaat.
Het ondergaan van niet alleen zijn.
Een leven tussen en door
dat vrij beweegt en toebehoort,
sijpelt buiten gebaande paden.
Zich weinig aantrekkend van
waar dit en dat lijken te eindigen.
Het trekt onopgemerkt
door heel je wezen.
Nestelend
in welke laag van je bestaan?
Peter Lamme, Nistelrode 1970
De bedoeling
potlood, verf en vuil op papier
120 x 90 cm
Het leven wordt voor een groot deel bepaald door ongeschreven regels. Een aantal van die regels komen voort uit in vergetelheid geraakte kennis. Iets is omdat het zo is, maar men weet niet meer precies waarom.
Ik ben op zoek naar de momenten waarop dit ongeschrevene zichtbaar wordt.
Het zijn vaak subtiele gebeurtenissen waarin het leven schuurt.
Marian van Kessel, Lieshout 1957
Elke dag
acrylverf, inkt, kwasten, stiften en bloemen
formaat: 13x30x40
(13 vellen. Soms staand, soms liggend, tot een groot werk gemaakt)
In mijn werk vertel ik mijn verhaal en uit ik mijn gevoel. Ik maak zichtbaar wat er in mij leeft en deel dit. Ik wil het graag maken. ‘t Is belangrijk. Het moet, net zo als afstand nemen. Lelijk, mooi, boeken, series, foto’s. Open voor wat me toevalt, zoek en maak ik ‘Elke Dag’ kunst, vooral voor mijzelf. Om te leven en leren van mezelf te houden. Onvoorwaardelijk.
___j.art___
De imperfectie
Donkere wereld/Lichte wereld
mixed media: acrylverf, papier, potlood, pastelkrijt, monoprint
formaat: 115 x 75
We zijn in ons doen en laten gebonden aan onze eigen grenzen. Binnen die ruimte hebben we de vrijheid om ons leven in te richten naar onze eigen mogelijkheden. De vraag daarbij is wat we aan een ander laten zien. En wat niet.
In mijn werk ben ik op zoek gegaan naar balans tussen licht en donker, tussen het zichtbare en het onzichtbare, en heb daarbij de grenzen van mijn imperfectie gevonden
Monique Brinkhoff, Nijmegen 1963
Schuld en schaamte
foto op 1 cm kunststof, 100 x 150 cm
plus een geluidsfragment van 1-3 minuten
Alles wat ik fotografeer komt voort uit de visuele fascinatie voor wat ik zie en fysiek ervaar, wat eerder was toegedekt. Onzeker kan ik zijn over dat wat ik doe wel bijdraagt aan het geheel.
Het zit allemaal in dat ene moment van kijken, daar moet dus iets in gebeuren. Wie ben ik daarin?
‘Krachtig en kwetsbaar’ is een rode draad in mijn werk net als ‘leven en dood’.
Verbeelden van vergankelijkheid is wat mij aanspreekt als tegenhanger van de constante stroom aan nieuwe informatie die we tot ons krijgen.
Nina Veluwenkamp, 1965
Spelen mag.
opstelling/verschillende en verzamelde materialen
Dit ben ik.
Het bos,
het weiland,
langs het strand,
ik kijk mijn ogen uit.
Dagelijkse schoonheid, zij ontroert mij.
Ik blijf bewonderen en me verwonderen.
Ik kan het niet laten, ik pak stukjes natuur op,
verzamel en verleg.
Ik voel me vrij en er ontstaan composities.
Ik geniet intens van het proces,
het kijken
het resultaat.
Hier ben ik !
Lieneke van Nuil, Eindhoven, 1990
Tot hier
potlood, aquarel, pastelkrijt op papier, 300×250 cm
De noodzaak om binnen het huidige maatschappelijke en sociale klimaat door een veelheid aan kleine (en grote) gebaren, autonomie en identiteit op individueel en (gemarginaliseerd) groepsniveau te herkennen en te claimen.
Voor mij, en hen, die buiten de heteronormatieve patriarchale binaire machtsstructuren staan en daardoor onherroepelijk onrechtvaardig worden behandeld en miskend.
Alice Timmer, Meppel 1963
Vervlogen tijd
Acryl verf op doek, 100 bij 120 cm
Anders
Anders dan anderen
niet passend
naar de massa
maar je zelf
zijn en blijven
zoekend je weg
naar de inhoud
van je leven
Fenneke Goutbeek, Dalfsen 1961
geraakt worden en zelf raken
krijt op canvas, 160 x 180 m
Geboeid door portretten van oudere vrouwen, doorleefde gezichten, rimpels, een oogopslag, wat gaat erachter schuil. Het woord karakter (charassein) betekent: ritsen, graveren, het procedé van het ingriffen. Kenmerken zijn in iemands gelaat gekerfd. Door middel van getekende portetten zijn ze in beeld gebracht, ze hebben ieder op een eigen manier geleefd en dit is te “lezen” in hun gezicht. Door steeds groter te werken verdwijn ik meer en meer in het portret. Met mijn vingers raken, de persoon raakt mij bij het ontstaan.
Bouwien Bonkes, Emmen 1975
Geloof, hoop, liefde
Beeldengroep / i.s.m. Harry Jonkers
Hebben we in deze tijd voldoende houvast aan geloof, hoop en liefde?
Kintsugi maakt je bewust van je innerlijke kwetsuren door iets wat je lief is (porselein of keramiek in dit geval) kapot te maken en het daarna weer te herstellen. Door het herstelde porselein of keramiek krijgen die kwetsuren de kans om gezien te worden.
Het kunstwerk bevat herinneringen aan wat ooit was en doorstaan werd. En door de perfecte imperfecties te waarderen en te accepteren kunnen we laten zien dat deze littekens ons sterker, mooier en waardevoller gemaakt hebben.
