SPELING
in de NDDA, in de Refter in Ubbergen
Wat beweegt, mag ademen. Wat versteent, draagt tijd.
In Speling tonen zeven kunstenaars hun zoektocht naar ruimte tussen vasthouden en loslaten, tussen zichtbaar en onzichtbaar.
Hun tekeningen, installaties en textiele werken ademen stilte, een diepe verbinding met natuur en herinnering en verbeelding.
In deze gezamenlijke tentoonstelling vloeien kwetsbaarheid en kracht samen, een ode aan wat ontstaat wanneer we even stilstaan.
De tentoonstelling wordt feestelijk geopend op zaterdag 29 november om 15.00 uur in Notre Dame des Arts.
Je bent van harte welkom om samen met de kunstenaars de expositie te vieren en te ervaren.
29 & 30 november 2025, 13.00–17.00 uur
Notre Dame des Arts, De Refter, Rijksstraatweg 37, 6574 AC, Ubbergen.
foto’s Dick Doorduin
Wat versteent, draagt tijd in zich
Jorijn ten Have
Warnsveld, 1985
jorijntenhave@gmail.com
Versteend
Grafietpotlood, houtskool, Siberisch krijt, kleurpotlood op papier
100 x 70 cm / 100 x 140 cm
In mijn werk onderzoek ik wat het betekent om vast te zitten in jezelf.
Mijn tekeningen zijn sporen van innerlijke beweging. Ze tonen muren, verstilling, verharding, maar ook de kwetsbaarheid die daaronder schuilt.
Ik teken de zwaarte die ik voel, maar ook de schoonheid en de tijd die in dat gevoel besloten liggen.
De leegte is even belangrijk als de lijn, de stilte even aanwezig als het beeld.
Wat versteent, draagt tijd in zich. Wat breekbaar lijkt, houdt stand.
Verdwijnpunt
Joke Willekes
Amsterdam, 1965
jokewillekes@hotmail.com
Verdwijnpunt
Installatie – bloemen, papier, krijt, audiovisueel
Door het overlijden van mijn moeder is het gevoel van afscheid dieper en persoonlijker geworden.
Ik ervaar afstand tot de wereld om me heen, alsof ik in een eigen bubbel leef.
Afscheid en rouw zijn universeel, maar hoe vertaal je zo’n intieme ervaring in een beeldend, ruimtelijk werk?
Aanvankelijk richtte ik me op Amsterdam — de stad van mijn familie, waar mijn vader begraven ligt. Ik sprak met mijn moeder over waar mijn ouders elkaar ontmoetten, waar mijn vader woonde, naar school ging, sportte. Zo ontstond een weefsel van herinneringen en plekken.
Toen mijn moeder in het ziekenhuis kwam, verschoof mijn blik.
Vanuit mijn achtergrond als ruimtelijk vormgever zag ik de lange ziekenhuisgangen ineens als een eindeloze route naar het verdwijnpunt.
Grootsheid van de kleine natuur
Mascha Brink
Amsterdam, 1967
info@maschabrink.nl
Ode aan onkruid
Sap en inkt van planten, houtskool, (olie)pastelkrijt, bister, (gouache) op papier
0.75 x 1.50 m (per stuk)
In mijn tuin ervaar ik rust, aandacht en verbondenheid met het ritme van de natuur.
Ik probeer niet de omgeving zelf weer te geven, maar de energie ervan — het gevoel dat ze oproept.
Het werken aan dit project voelde als een ontmoeting met het onkruid: ik keek, voelde, plukte, kookte, bewerkte, soms proefde ik zelfs.
Die ervaring vertaalde ik in beweging en kleur, om deze vaak over het hoofd geziene planten letterlijk in het licht te zetten.
Zonder titel
Aline Eras, Arnhem 1980
alineeras@hotmail.com
Z.T.
Tekening,
diverse elementen, inkt op papier.
90 Figuurtjes,
gemengde technieken, papier
Wat mag ontstaan, mag bestaan
Monica Veeningen 1969
monicaveeningen@gmail.com
Mijn landschap
Katoen, draad, karton, acryl- en olieverf, potlood
een werk van 1.40 x 2.20 m
kleinere werken op karton, verschillende maten ca. 0.25 x 0.28 m
Ik ben onderweg in het zoeken en loslaten.
Ik werk met karton en lagen textiel die ik knip, ophang en laat zakken. Het werk reageert op zichzelf en groeit.
Ik wil laten zien hoe iets kan ontstaan wanneer je het onbekende toelaat — waar spanning en zachtheid, toeval en keuze elkaar raken.
Mijn werk vormt een open, rafelig landschap in beweging, waarin ik mezelf herken.
Als mens ben je een knipoog in de tijd, maar toch kan je het verschil maken.
Tineke Schoenmaker, Velzen 1947
tinekeschoenmaker@gmail.com
Tijd
wortels van de berk,papier en katoen/brandnetelvezel
2.25 x 0.50 m
katoen, wol en gedroogde planten – Bolderik
1.20 x 0.80 m
vlas en cipressenhout
1.50 x 0.50 m
Sta er eens bij stil dat we in ons dagelijks handelen en denken de herinneringen van onze voorouders meedragen.
Net als ons verlangen om beter te worden, en onze zoektocht naar de bron van wie we zijn.
Ik ben er wel, ik ben er niet
Jasmijn Labadie, 1985 Amsterdam
jasmijnlabadie@gmail.com
Speling
installatie, fotopapier, kartonpapier, plastic foil
We houden onszelf vaak voor de gek.
We vinden manieren om niet te hoeven voelen of herbeleven, en bouwen zo onze eigen magische wereld.
Soms dragen we een onzichtbaarheidsmantel, soms een reflectiecape.
Ik onderzoek die wereld waar magie, verschijnen en onzichtbaarheid samenkomen, waar we delen van onszelf verstoppen of juist laten zien om staande te blijven.
De ruimte die ontstaat tussen verdwijnen en verschijnen is de wereld waarin ik opnieuw wil kijken, vormgeef en speel.