Expositie Wending in de Notre Dame des Arts, de Refter in Ubbergen
Hoe vul je een ruimte met aanwezigheid?
Acht makers van traject Blikopener deden een introspectie binnen de muren van hun kunstenaarspraktijk.
De wendingen in dit traject resulteerden in tekeningen, sculpturen, textielwerken, foto’s en installaties.
Van lelijk naar schoonheid
Van eenzaamheid naar verbondenheid
Van zwaar naar lichtheid
Van ruis naar verstilling
Van bevinding naar berusting
Dat dragen, transformeren en naar buiten brengen
Tijdens Wending worden de werken gepresenteerd in de prachtige Notre Dame des Arts.
21, 22 en 28, 29 juni 2024
van 13.00 – 17.00 uur
foto’s Dick Doorduin
De zoektocht die ik vinden noem
Emma Tijssen, Amersfoort 1999
Emmatijssen.nl
De zoektocht die ik vinden noem
foto’s op papier, 60×90 cm, 50×70 cm, 42×29.7 cm, 29.7×21 cm
Een rite de passage van bevinding naar berusting. Wanneer er geen ruimte is voor introspectieve transformatie, ontstaat er een externe hergeboorte.
De installatie toont zowel de koestering van wat in een ander wordt gevonden, als de toe-eigening daarvan.
Want is iets werkelijk verloren, als het nooit echt ontnomen kan worden?”
Tekenen is als zoeken in de ruimte van het zijn
Manja Hoedeman, s’Hertogenbosch 1965
manjahoedeman@xs4all.nl
NEGEN HOOFDEN | NO FACE
houtskool, syberisch krijt, pastelkrijt op papier
9 tekeningen van 50 x 65 cm
Emoties en beweging
Verborgen, voelbaar
Zichtbaar trillend
Zonder doel, zonder gezicht
In mijn werk gebruik ik vormen van het menselijk lichaam, soms duidelijk, soms vaag, soms figuratief of meer abstract. Ik hou van de spanning tussen het abstracte en figuratieve.
In het tekenen blijf ik zoeken.
Ik hou ervan dat er een emotie, een kracht zichtbaar is.
... En vooral de vrouw
Karin Christiaans, Voorburg 1970
kachristiaans@gmail.com
Keramiek
installatie, klei
In oude natuurreligies waren alle fases in het jaar van belang, van bloei tot verval. Die gedachte heb ik gekoppeld aan mezelf, als vrouw, met de kom als symbool. Een eenvoudige vorm die staat voor ontvangen, dragen, en ruimte maken.
In een wereld waarin het natuurlijke ritme onder druk staat zoek ik het juiste evenwicht. Niet alleen het groeien en bloeien, maar ook het loslaten, het vertragen en het stilvallen zorgen samen voor balans. En elk moment heeft iets eigens: een karakter, een schoonheid, iets dat raakt.
Mijn werk komt voort uit een persoonlijke zoektocht en brengt me telkens weer een stapje dichter bij mezelf. Het is een ode aan de natuurlijke cyclus van het leven, de seizoenen en vooral de vrouw.
Draaglast, draagbaarheid, draagkracht en gedragen worden.
Janny Mensen, Peize 1969
jannymensen@euronet.nl
Draagkracht
installatie, 4.00 x 4.00 m.
textiel en foto’s
Draaglast, draagbaarheid, draagkracht en gedragen worden.
In het hervinden van de puurheid van het spelende kind begint het loslaten.
Zwaarte maakt plaats voor verwondering en onbevangenheid.
Zo ontstaat het vermogen om je te laten dragen.
Vanaf nu draag ik mijzelf op om altijd een spelend mens te zijn.
Ik wil de toeschouwer laten voelen hoeveel een mens met zich meedraagt, en dat er verschillende manieren zijn om daarmee om te gaan.
Je kunt de zwaarte belichten: hoe je eronder gebukt gaat, welke sporen het nalaat, hoe complex en gelaagd het is.
Maar je kunt er ook speels mee omgaan:
banden loslaten, verlichten, verluchten, verfraaien, laten zinken,
of je er simpelweg door laten dragen.
In een wereld vol ruis zoek ik naar stilte die niet sust, maar confronteert
Helga van der Heijden-Boonman, Arnhem 1989
www.helgaboonman.nl
Daar waar het stil wordt.
installatie: viscose, aarde, geluid en hout
3.20 x 3.60 x 3.40 m
In een wereld vol ruis zoek ik naar stilte die niet sust, maar confronteert.
Verstilling betekent voor mij: ruimte maken voor alles wat opkomt wanneer de afleiding wegvalt ; gedachten, herinneringen, emoties. Niet om te veranderen, maar om er simpelweg te zijn.
Verstilling is geen rustpunt, maar een proces: een ontmoeting met wat opkomt zodra de ruis verdwijnt. Geluid, geur, materiaal en schaal werken samen om een ervaring van aanwezigheid op te roepen, rauw, aards en kwetsbaar. Het werk verlangt geen omarming, maar nodigt uit tot afstemming. Het wil geen comfort bieden, maar ruimte scheppen voor wat is.
Schoonheid kan je troosten
Bianca Looman, Deventer 1971
www.bianca-looman.nl
Praat tegen me
fotoprints (digitale afdruk) 4 stuks
.3 prints 0.40 x 0.60 m., 5 prints 0. 20 x 0.30
Ik wil laten zien dat er, zelfs in moeilijke en lelijke periodes, nog altijd schoonheid bestaat. Het besef dat anderen jouw lijden herkennen en dat weten te vangen in een esthetisch beeld, kan troost bieden – al is het maar voor even. Het kan je optillen, een moment boven het rauwe leven uittillen.
Wat ik hoop te bereiken, is dat mensen zich in mijn werk herkennen. Dat ze voelen: ik ben niet alleen. Ik ken jullie somberte, ik weet hoe die voelt. En dat die herkenning iets zachts brengt, iets troostends. Dat de kijker even mag ervaren: dit gaat ook over mij.
Zoeken naar eigenheid en kiezen voor je ware verlangen, overstijgen eenzaamheid
Bernadette van Beek, Bodegraven, 1952
bernadettevanbeek@gmail.com
De eenzame stad
(naar de gelijknamige titel van het boek van Olivia Laing uit 2016)
pulp van eierdozen en katoenlinters, bekleed met Japans papier (kozo), olie- en acrylverf, pen, inkt, diverse afmetingen
Eenzaamheid is van alle tijden, niet gebonden aan leeftijd, afkomst of omstandigheden. Het is een stille metgezel die iedereen kan treffen. Je zou denken dat eenzaamheid geen kans krijgt te groeien te midden van drukte, omringd door mensen, fysiek of digitaal. Maar het gevoel van innerlijke afzondering laat zich niet zomaar verdrijven door aanwezigheid alleen.
Eenzaamheid voelt als iets dat je verborgen wilt houden, je kwetsbaarheid ingepakt, onzichtbaar gemaakt en toch lijkt het alsof je juist onder een vergrootglas leeft.
De eenzame stad verbeeldt een plek vol mensen die zich in zichzelf terugtrekken, ieder worstelend met zijn eigen stilte. Toch schuilt in elk van hen ook iets unieks, een eigen toon, een kern van echtheid.
Misschien ligt daarin een sleutel: om vanuit die plek weer een brug te slaan, eerst naar jezelf, en dan naar de ander.
Radicale empathie
Ida Lorbach, Göttingen D, 1979
www.idalorbach.com
Dickes Fell
oliepastel en gouache op papier, diverse afmetingen
audio opname (tekst fragmenten)
Op een directe en beeldende manier werken vanuit emoties zoals onmacht en boosheid – juist wanneer je op zoek bent naar verbinding – kan een transformatie teweegbrengen. Er kan ruimte ontstaan voor levenslust, creativiteit en humor. Je kunt met afstand kijken naar de dynamiek die speelt en de pijn, het verdriet of de angst die daardoor veroorzaakt wordt.
De afgelopen tijd volgde ik impulsen die voortkwamen uit de waarneming van specifieke tussenmenselijke relaties, en gaf ik daar vorm aan. Ik maakte gebruik van abstracte vormen en een directe benadering in de figuratie.
Terugkerend in mijn werk is het gebruik van woorden die de lading van emotionele situaties dekken. In de installatie Dickes Fell toon ik een selectie uit deze reeks.