Werk van deelnemers
Aan het einde van het Traject Blikopener presenteren de groepen samen hun werk in de vorm van een tentoonstelling.
Immers, na het doorlopen van een proces is het uitdagend en leuk om met elkaar het gemaakte werk te laten zien en in contact te komen met publiek.
“Hier” zijn is de kunst
Een construct van karton als drager. Een kwetsbaar materiaal en toch sterk. Wat is het eigenlijk? En kan dit construct het gewicht dragen van aardewerk of stort het in?
Een kru is een plaats waar wegen elkaar kruisen, zet er ik achter en je hebt kruik. Dat vind ik mooi. Een kruik als drager van energie, als metafoor van verhalen van hier. Er zit energie in aanwezig zijn. In hier zijn. Bewustzijn.
Ik kan niet stoppen met kruiken maken. Het zijn net mensen met hun eigen geheimen, dromen en verlangens.
Yvette van der Aa, Groenlo, 1971
@werkplaats.voor.mooie.woorden
Dichtbij
installatie, aardewerk
3.00 x 2.00 m.
De zoektocht die ik vinden noem
Emma Tijssen, Amersfoort 1999
Emmatijssen.nl
De zoektocht die ik vinden noem
foto’s op papier, 60×90 cm, 50×70 cm, 42×29.7 cm, 29.7×21 cm
Een rite de passage van bevinding naar berusting. Wanneer er geen ruimte is voor introspectieve transformatie, ontstaat er een externe hergeboorte.
De installatie toont zowel de koestering van wat in een ander wordt gevonden, als de toe-eigening daarvan.
Want is iets werkelijk verloren, als het nooit echt ontnomen kan worden?”
Het gaat prima!
Een hangend gordijn. Kijk maar niet. Of toch wel? Als Jij kijkt staat alles in het licht!
Draaiende figuren, een hangend houten kistje, aan elkaar gebonden takken met stekels en met grote doorns. Het staat open, de inhoud komt eruit. Het draait in een wervel rond, het is uit de kist is gekomen. Het is niet te stoppen, het is onomkeerbaar.
De houten figuren, hangend aan dunne draden, zwevend in de ruimte, symboliseren de innerlijke chaos die uit de kist omhoog komt.
Onbesproken. We doen net alsof het er niet is.
Een grote koperen vorm die in de ruimte hangt. Uitvergroot, zie mij! Dit is de last die op mijn schouders drukt. We doen net alsof het er niet is. We hebben het er niet over. Het gaat prima! Voor deze grote koperen vorm ligt een boek, met daarin een tekst….onbesproken.
Fleur d’Achard van Enschut, Numansdorp 1974
fleurdachard@gmail.com,
@fave.x
“Kijk maar niet”
installatie, katoen, koper, hout, draad
1.00 – 3.00 m.
“Undiscussed”
installatie, koper
2.50 x 1.50 m.
Leg maar weer terug opa, - dat begrijp je toch niet.
“Leg maar weer terug, dat snap je toch niet.”
Die woorden sprak mijn grootvader. Ik was nog een kind, in zijn studeerkamer, op het moment dat hij afscheid nam van zijn leven. Zijn wetenschappelijk werk — ongrijpbaar en vrijwel onleesbaar — vormde de kern van zijn proefschrift Analyse eener monstositeit, en werd later de belangrijkste inspiratiebron voor mijn werk.
Wat is de boodschap van dit geheimschrift, dat mij juist nieuwsgierig maakt? Hoe kan het dat ik geraakt word door woorden en taal die ik niet begrijp? Het onleesbare handschrift in mijn grootvaders dagboeken versterkt dit gevoel alleen maar.
Met dit werk laat ik zien dat ook ik in staat ben tot het creëren van ongrijpbare literatuur.
“Leg maar weer terug, opa — dat begrijp jij toch niet.”
Dick van Aalst, Nijmegen, 1962
dick.vanaalst@ru.nl
@dickies_ru_beeld
‘Analyse eener monstositeit’
Karton, acrylverf, dagboek pagina’s, magazinefoto’s
4 frames in diverse afmetingen:
108×145 cm
107×107 cm
66×44 cm
32×42 cm
n.t.k.
Alice: How long is forever?
Renske Keuper, Foumban (Kameroen), 1977 renske@ngungure.nl
Stilte
Video, animatie
Dat wat je wel en niet onthoudt. Hoe je je gedachten, maar ook herinneringen manipuleren kunt, bewust of onbewust. Hoe ze een loopje met je kunnen nemen. Hoe je sommige gedachten, woorden, beelden vast wilt houden voor altijd en andere liever niet. Het gevecht dat ik kan voeren met mezelf. Hoe ik mij tot mijn kunst verhoud. Gedachten, herinneringen. Het denken. Associaties. De veelheid daarvan.
Mijn eerste stilte-film is geschoten in één shot waarin ik de ogenschijnlijke stilte tegenover de tijdsdruk die ik voelde heb proberen vast te leggen.
White Rabbit: Sometimes, just one second.
Uit: Alice in Wonderland, Lewis Carrol
Kunst moet een beetje zeer doen
Ankie van den Nieuwenhuijzen, Boxtel, 1979 ankievdnieuwenhuijzen@ziggo.nl
Een kleine troost
Knuffelbeesten, hout en metaal
215x90x90 cm
+ projectie film
Kunst moet een beetje zeer doen.
Er is ongemak in contact met anderen, het meedoen in de samenleving, vandaar de vlucht naar het kinderlijke, de natuur en het speelse. Het spel van het maken geeft me plezier en in mijn herinneringen uit mijn kindertijd vind ik thema’s voor mijn werk.
Geen roze bril. Wel een uitnodiging om eens vanuit een ander perspectief te kijken.
Lien van Nuil, Eindhoven 1990
lienvannuil@gmail.com
‘Ik ben er al’
Pastel, aquarel en acryl op papier
Diverse formaten
Afgelopen jaar heb ik mij aan de rand van een vijver verwonderd over een groep meerkoeten.
Ze gaven mij materiaal om een van de meest fascinerende zaken in dit leven, het verhouden tot elkaar, te onderzoeken.Mijn werk gaat over verhoudingen in het sociale domein. Over de massa ten opzichte van de minderheden, over de dominante groep (de norm) ten opzichte van de (onderdrukte) ander en over de strijd die deze underdog vaak moet leveren om het recht te hebben en houden om mee te mogen doen. Ik ben uitgegaan van mijn (queer) perspectief.
Ik ben er al laat zien hoe ‘het verhouden tot elkaar’ vorm en betekenis krijgt.
de kracht van de herinnering
Lex Siedsma Den Haag 1956 (lexsiedsma@hotmail.com)
Zonder titel
houtskool en acryl op papier
1.00m x 1.50m
Ik vertaal een specifieke ‘state of mind’ naar beeld, breng deze over op papier. Herinneringen aan belangrijke periodes in mijn leven spelen daarin een belangrijke, zo niet de belangrijkste rol. Die herinneringen zijn eigenlijk altijd van positieve aard. Zij bevatten alle dynamische fases en dynamische ontmoetingen die me bij zijn gebleven in mijn leven. De emotie die ik bij deze dynamiek ervaar breng ik terug naar haar kern en onderzoek deze in een diversiteit aan vormen.
Het zichtbaar en voelbaar maken van het verlangen naar het “niets”, het onbekende, rust en ruimte. Het onbekende is voor mij voelbaar in het oneindige diffuse vlak achter de horizon. Af en toe is de overgang van het vlak voor- en achter de horizon nauwelijks zichtbaar. Er ontstaat een universum.
Geen boven, geen onder, geen links of rechts.
Geen aarde, geen lucht. Gewichtloos zijn in de ruimte, aangemoedigd door het voortkabbelend geruis van de continu in beweging zijnde golven. Gedachten vervliegen met de verkoelde wind. Omarmd door de stralen van de zon. De warmte van het koele blauw. Grijzen en al haar nuances. Verfijnd en subtiel. Mysterieus en open.
Een verlangen daar te kunnen zijn, zonder gedachten. Daar is hier. Hier is daar.
Het grote niets, is genoeg.
Een verlangen groter dan het weten.
Alles is overal, altijd, als je met aandacht om je heen kijkt. Door gericht je ervan te ontdoen, kom je uit bij het zijn
Miranda van der Zandt – van der Heijden – Somers, 1965
mvdzvdh@gmail.com
Ver_lang
Fullcolorprint + Acryl op papier