Even extra aandacht voor het werk van Marjan Grimme, dat zo heel mooi hangt in de Plataan. Alsof het voor de ruimte gemaakt is, zo passen de formaten en de kleuren in de foyer. Het werk gaat over drie generaties vrouwen. En vooral de kracht van de vrouwen. De onderlinge relaties, het verleden, de toekomst die nog gaat komen. Marjan werkt met een krachtig handschrift. Ze kiest haar onderwerp, de modellen, met zorg uit en blijft groot denken. Daar heb je moed voor nodig en de helderheid te weten waar je werk over gaat.
Bijzonder in dit drieluik is de afgewendheid van de rechter en de linkerfirguur. Twee maal afgewend , maar in bijzondere posities. De jonge vrouw kijkt weg. De oudere vrouw verbergt haar ogen achter haar hand. Huilt ze? Of lacht ze? En wat vertelt de positie van het middelste figuur ons? Kijkend naar de oudere vrouw, afgewend van de jongere vrouw?
Is dat zo?
Een boeiend kijkspel heeft Marjan neergezet.
Dat vond de fotograaf ook, die de directeur van Scala in verband met aangekondigde bezuinigingen liet poseren voor haar werk. Maar nu werd het portret van de oudere vrouw opgevat als wanhopig.
Is dit nu misbruik maken van het werk of is dit een compliment aan de zeggingskracht van het werk?
Nog een dag te zien in de Plataan, Vledderstraat 3 Meppel.
